Well I know it's just a spring haze

Ik dagdroom weer vaak van Ierland de laatste tijd. Van appartement #13 in Killarney. Ik wil zo graag terug, daar zijn. Zitten aan het raam, de bergen zien, de mensen zien, het weer zien veranderen. Niets moeten. Heel veel lezen. Gewoon zijn. Ik wil niet meer werken, stress voelen om dingen die niet belangrijk zijn. Ik wil niet meer op de automatische piloot door het leven wandelen, zonder echt te genieten. Ik wil foto's maken van de herfst in Ierland. Ik wil mijn ziel weer terug vinden. Vrijheid voelen die ik zo mis. Weekenden en vakanties die te kort aan voelen. Leeg voelen van binnen, zo ontzettend leeg. Ik wil terug naar thuis. Naar die ene plek waar ik me zo meer dan thuis voel, waar mijn ziel zich oplaat. Thee met melk drinken.

Ik heb heimwee, zo'n ontzettende heimwee. En ik ben mezelf weer even zo ontzettend allemachtig veel kwijt. 

Last night had another intense talk with my colleague. She finished her mindfulness therapy and I asked her how she was doing. She told me she had just entered another depression days before, so that it was hard. And then we talked. She told me how as a child she used to be extremely sensitive but then at one point she decided to just shut that part off. And in one of the therapy sessions they did an exercise in which she truly felt herself again with all her sensitivity. And I told her that it hit home with me, because when I was about 19 years old I completely shut that part off myself as well. And have been doing so ever since, but always, constantly feel my life is incomplete. But there is also this big, big part of me that is still not loving herself at all, is never kind to herself, always blames herself for everything.

 

And while I still think it’s still not a real depression I’m in (because I can still get up every morning and don’t cry over just everything etc…) I do think I am at a point in my life in which I need to find myself back. Real soul searching. Be truly okay with who I am and no longer deny myself any longer. Because that’s what I’ve been doing pretty much all of my life. I want to be able to handle friendships again, do things beside work and enjoy them. Now everything feels too much. I can’t handle friendships much when they require a lot from me, or I feel trapped or…

I just need to find a way how. I already find it hard to just talk about it, because I always, always try to say “it’s not that bad”. Or I’m scared people won’t understand, tell me to just shut up and go on with life. It always feels safer to just keep things to myself.

En dan ineens zit je weer even terug bij af: bang en angstig, heel erg laag zelfbeeld en een wereld om je heen die vijandig en eng aanvoelt. Het gevoel te hebben heel hard weg te willen rennen, je te willen verstoppen. Frustratie alom, maar vooral heel veel angst.

Vanmiddag uit school bleek een buurman ineens de straat rond te gaan. Actie voeren? Iets anders? Ik weet het niet precies. Feit is dat hij mijn huis oversloeg. Misschien omdat het leek alsof ik er niet was? Dat kan heel goed natuurlijk. Maar ergens is er de angst dat dat niet zo is. Dat de hele buurt stookverhalen van de buurvrouw heeft gehoord. Etc...Etc...
Ik voel me meteen klein en nietig. En waarom? WAAROM? Waarom laat ik me leiden door mensen die ik niet ken, die mij niet kennen en ook de moeite niet lijken te willen nemen? Waarom laat ik mijn buurvrouw nog steeds boven mij staan? Waarom haal ik mezelf naar beneden, vind ik het zo belangrijk om aardig gevonden te worden? Terwijl ik ook niet heel veel moeite doe om in contact te komen met de buurt. Geen behoefte aan ook. Toen ik nog op de flat woonde, was het contact zo anders, zoveel makkelijker. En waarom toen wel en nu niet? Was het toen ook gewoon anders? Ik betrek altijd alles meteen op mezelf, maar is dit wel iets van mij? Wat moet ik er dan mee? Ik baal er vooral van, want al de hele avond voelt alles vervelend, rot en eng aan. Zo'n gevoel weer als dat ik ook had toen ik hier net woonde: onveilig en heel bang. Waarom lukt het me ook niet om gewoon in mijn kracht te staan? Om het los te laten? Ik probeer het, maar die knoop in mijn maag blijft zitten. Waarom haal ik mezelf zo naar beneden en focus ik me op dingen die ik niet zeker weet, op mensen die ik niet ken en vooral: op negatieve zaken die ik honderdduizend keer uitvergroot?

En dan vandaag op school...ook dat zit me natuurlijk hoog. Want als het tegen zit dan werk ik na de vakantie ineens weer twee dagen in de middenbouw in plaats van in mijn eigen groep. Ik heb kennelijk niet genoeg op mijn strepen gestaan, vooral ook weer door die grote hoeveelheid schuld. Ik kan wel janken. Heb het vandaag op school ook gedaan. Voel me ook daar ineens heel alleen, onbelangrijk.

Het zijn ook dit soort momenten dat ik gewoon dood wil. Maar tegelijkertijd is daar dan ook meteen de angst, want dan krijg ik vast en zeker deze shit nog duizend levens lang. Maar ik wil even niet meer. Weglopen, dat is natuurlijk wat ik wil. En dat is ook niet goed.

Ik voel me in elk geval even flink klote en kut. Zou het liefst heel hard naar huis hollen, nou ja, naar mams en paps. Daar ben ik dan veilig. Ik ren dus weg voor alles en lijk de confrontatie niet aan te durven gaan. Hoewel...meteen zegt er ook een stemmetje dat dat niet waar is: kijk eens hoe ik op school al wel vaak voor mezelf op kom.

Het is allemaal zo verwarrend. Wat moet ik hier in deze straat, met deze mensen? Ik geloof dat dat me nu nog wel het meeste van slag maakt. En waarom nu precies? Mooie vragen voor Emil eigenlijk.

Bah. Ik wil weer blij zijn en me fijn voelen. Alles voelt nu zo anders, zo niet echt en onnatuurlijk en vooral onprettig aan.

:'(