Well I know it's just a spring haze

 It's been long since my last update. 

February 19th was supposed to be my final round of chemo, if everything went according to plan. Which it obviously didn't, because I react so strongly to it. Last week I received my 5th blood transfusion, because my HB levels were at its lowest so far: 4.7. My chemo has been postponed so often, that I am now a month behind. And it's weird, because for a while now I adjusted to the chemo, the routine etc...I embraced it even. 
And then low blood levels happened, again, and there was a talk of maybe cancelling the last round of chemo for good. I had a good week to think about it, to feel. When my lovely nurse first told me, I panicked. I was so set on finishing, had accepted the fact that I would have to endure 2 more chemotherapies etc...So when she told me they were thinking of cancelling the last round, I panicked. But the more I thought about it being an option, the calmer it got in my head. It was enough, almost 7 months of chemo was taking its toll. But I found it scary to just cancel the final round, because what if...? But somehow I started to feel okay with no more chemo. The latest blood transfusion gave me my energy back, after a long, long time. The thought of having to endure two more shitty weeks, of the dreadful Taxol etc...was actually making me anxious. I was done with it, I didn't want to get ill again, didn't want to have my energy levels drop again. 

Today I had a talk with the oncologist. My blood levels were good, so he thought it would be best to have the last round, if I was okay with it. I wasn't, but couldn't say. Because as he said: what if skipping this last round turns into regret later because it's just not good? 

But I find it so hard to go into 2 more chemotherapies now. My mind had accepted the fact that I was done, and now I have to adjust again. And I really don't want to feel ill again for 2 more weeks, I really don't. Seven months of chemo is such a long, long time and it feels like it will never end. It will, because 2 weeks from now I will have finished, one way or another, but it feels so far away now. I am so done with it all. 

And then after that I'll have to endure all the scans, the operation, radiation for at least 5 weeks and immune therapy till September. And while for several months I was okay with it all, right now I am not. I want my life back. I want to be okay again. 

En dan ineens zit je weer even terug bij af: bang en angstig, heel erg laag zelfbeeld en een wereld om je heen die vijandig en eng aanvoelt. Het gevoel te hebben heel hard weg te willen rennen, je te willen verstoppen. Frustratie alom, maar vooral heel veel angst.

Vanmiddag uit school bleek een buurman ineens de straat rond te gaan. Actie voeren? Iets anders? Ik weet het niet precies. Feit is dat hij mijn huis oversloeg. Misschien omdat het leek alsof ik er niet was? Dat kan heel goed natuurlijk. Maar ergens is er de angst dat dat niet zo is. Dat de hele buurt stookverhalen van de buurvrouw heeft gehoord. Etc...Etc...
Ik voel me meteen klein en nietig. En waarom? WAAROM? Waarom laat ik me leiden door mensen die ik niet ken, die mij niet kennen en ook de moeite niet lijken te willen nemen? Waarom laat ik mijn buurvrouw nog steeds boven mij staan? Waarom haal ik mezelf naar beneden, vind ik het zo belangrijk om aardig gevonden te worden? Terwijl ik ook niet heel veel moeite doe om in contact te komen met de buurt. Geen behoefte aan ook. Toen ik nog op de flat woonde, was het contact zo anders, zoveel makkelijker. En waarom toen wel en nu niet? Was het toen ook gewoon anders? Ik betrek altijd alles meteen op mezelf, maar is dit wel iets van mij? Wat moet ik er dan mee? Ik baal er vooral van, want al de hele avond voelt alles vervelend, rot en eng aan. Zo'n gevoel weer als dat ik ook had toen ik hier net woonde: onveilig en heel bang. Waarom lukt het me ook niet om gewoon in mijn kracht te staan? Om het los te laten? Ik probeer het, maar die knoop in mijn maag blijft zitten. Waarom haal ik mezelf zo naar beneden en focus ik me op dingen die ik niet zeker weet, op mensen die ik niet ken en vooral: op negatieve zaken die ik honderdduizend keer uitvergroot?

En dan vandaag op school...ook dat zit me natuurlijk hoog. Want als het tegen zit dan werk ik na de vakantie ineens weer twee dagen in de middenbouw in plaats van in mijn eigen groep. Ik heb kennelijk niet genoeg op mijn strepen gestaan, vooral ook weer door die grote hoeveelheid schuld. Ik kan wel janken. Heb het vandaag op school ook gedaan. Voel me ook daar ineens heel alleen, onbelangrijk.

Het zijn ook dit soort momenten dat ik gewoon dood wil. Maar tegelijkertijd is daar dan ook meteen de angst, want dan krijg ik vast en zeker deze shit nog duizend levens lang. Maar ik wil even niet meer. Weglopen, dat is natuurlijk wat ik wil. En dat is ook niet goed.

Ik voel me in elk geval even flink klote en kut. Zou het liefst heel hard naar huis hollen, nou ja, naar mams en paps. Daar ben ik dan veilig. Ik ren dus weg voor alles en lijk de confrontatie niet aan te durven gaan. Hoewel...meteen zegt er ook een stemmetje dat dat niet waar is: kijk eens hoe ik op school al wel vaak voor mezelf op kom.

Het is allemaal zo verwarrend. Wat moet ik hier in deze straat, met deze mensen? Ik geloof dat dat me nu nog wel het meeste van slag maakt. En waarom nu precies? Mooie vragen voor Emil eigenlijk.

Bah. Ik wil weer blij zijn en me fijn voelen. Alles voelt nu zo anders, zo niet echt en onnatuurlijk en vooral onprettig aan.

:'(