Half twee 's nachts en ik kan, wederom, niet slapen. Paniek, pijn, verdriet, teleurstelling. Ik kan er niet door slapen. Nachtenlang al niet. Alleen maar door dat stomme werk. Waar niemand luistert naar mij, maar vooral doet wat het makkelijkste en veiligste is. En ik? Ik probeer mijn plekje op de wereld te veroveren, maar het lukt niet. Ik kom voor mezelf op, maar wordt genegeerd en niet gehoord. Het doet pijn, maakt me intens verdrietig en doet me zo alleen staan. Ik voel me zo onbelangrijk. Wanneer je tot twee keer toe je baas duidelijk maakt niet lekker in je vel te zitten, iets niet te willen er zelfs, en dat doe je nooit, van moet huilen en gewoon geen enkele respons krijgt...wat voel je je dan alleen staan.
Ik heb geen zin in werken deze week, kijk nu, op maandag, al uit naar het weekend. Ik wil niet meer, maar ik moet. Moet mijn eigen klas uit omdat niemand anders zo stom is als ik om altijd maar toe te geven. Omdat iedereen gewoon zijn bek open kan doen en wordt gehoord. En ik niet. En dat doet zo godvergeten veel pijn. Ik weet...alles is een leermoment, maar dit is moeilijk, wanneer je gewoon echt kil en afstandelijk moet worden om gehoord te worden. Niet jezelf mag zijn. Ik wil slapen. Tot rust komen. Blij zijn.
Ik heb geen zin in werken deze week, kijk nu, op maandag, al uit naar het weekend. Ik wil niet meer, maar ik moet. Moet mijn eigen klas uit omdat niemand anders zo stom is als ik om altijd maar toe te geven. Omdat iedereen gewoon zijn bek open kan doen en wordt gehoord. En ik niet. En dat doet zo godvergeten veel pijn. Ik weet...alles is een leermoment, maar dit is moeilijk, wanneer je gewoon echt kil en afstandelijk moet worden om gehoord te worden. Niet jezelf mag zijn. Ik wil slapen. Tot rust komen. Blij zijn.
