no. dutch.
12 March 2007 22:21Onrust in mijn zieltje...het zit er gewoon weer. Angst, angst, angst. Geluiden, mensen, beelden, geuren die me een onrustig gevoel geven.
Gisteren een half uur aan het water gezeten, het voelde weer zo fijn, zo goed, zo vertrouwd en hoe het zou moeten zijn.
Het is chaos in mijn hoofd, weet niet meer wat ik voel, denk, moet doen. Als ik diep in mijn hart kijk dan ben ik niet gelukkig met mijn leven nu. Het klopt niet, voelt leeg, onjuist en niet als van mij. Maar tevens hoor ik dan weer die andere stem: wil je niet wegrennen? Wat zou je anders kunnen doen? Laat je het wel los?
Ik heb zoveel dingen gelezen die elk weer iets anders beweren en zeggen. Volg je hart en wees wie jij bent. Ja maar, wie ben ik dan? Als ik zo graag dat huisje ver van alles en iedereen wil hebben, is dat dan omdat ik dat echt wil, of omdat ik de angst wil ontlopen?
Het is zo verwarrend, en daardoor nog enger.
Maar dan nog...ik heb geen geld om dat huisje te betrekken, en er is bijna geen plek waar ik echt zou kunnen wonen. Dan heb ik ook een rijbewijs nodig, en ook dat zorgt voor stress.
Ik zie het allemaal even niet meer zitten. Ik mis nog steeds mijn flatje, omdat ik daar vrij uitzicht had, en minder geraas om me heen (het verkeer en de trein was constant). Zo bizar...ik wilde weg voor de rust, maar ervaar zoveel meer onrust en minder vrijheid.
Maar durf het er niet over te hebben met anderen, want dan voel ik me raar, en ik ben bang voor wat ze zullen zeggen. Dus houd ik alles binnen, wat voor nog meer onrust zorgt.
Ik wil zo graag zijn op een plek waar ik de wind kan horen waaien, de zon onder kan zien gaan, en het water kan ruiken. Die ruimte, die rust en die stilte...ik mis het zo, en verlang er zo ontzettend naar, still.
In gedachten op reis gaan, dat klopt gewoon niet. Misschien sta ik het ook wel niet voldoende toe...maar ook dat weet ik eigenlijk niet. Het is gewoon een grote chaos daarboven. Zucht.
Gisteren een half uur aan het water gezeten, het voelde weer zo fijn, zo goed, zo vertrouwd en hoe het zou moeten zijn.
Het is chaos in mijn hoofd, weet niet meer wat ik voel, denk, moet doen. Als ik diep in mijn hart kijk dan ben ik niet gelukkig met mijn leven nu. Het klopt niet, voelt leeg, onjuist en niet als van mij. Maar tevens hoor ik dan weer die andere stem: wil je niet wegrennen? Wat zou je anders kunnen doen? Laat je het wel los?
Ik heb zoveel dingen gelezen die elk weer iets anders beweren en zeggen. Volg je hart en wees wie jij bent. Ja maar, wie ben ik dan? Als ik zo graag dat huisje ver van alles en iedereen wil hebben, is dat dan omdat ik dat echt wil, of omdat ik de angst wil ontlopen?
Het is zo verwarrend, en daardoor nog enger.
Maar dan nog...ik heb geen geld om dat huisje te betrekken, en er is bijna geen plek waar ik echt zou kunnen wonen. Dan heb ik ook een rijbewijs nodig, en ook dat zorgt voor stress.
Ik zie het allemaal even niet meer zitten. Ik mis nog steeds mijn flatje, omdat ik daar vrij uitzicht had, en minder geraas om me heen (het verkeer en de trein was constant). Zo bizar...ik wilde weg voor de rust, maar ervaar zoveel meer onrust en minder vrijheid.
Maar durf het er niet over te hebben met anderen, want dan voel ik me raar, en ik ben bang voor wat ze zullen zeggen. Dus houd ik alles binnen, wat voor nog meer onrust zorgt.
Ik wil zo graag zijn op een plek waar ik de wind kan horen waaien, de zon onder kan zien gaan, en het water kan ruiken. Die ruimte, die rust en die stilte...ik mis het zo, en verlang er zo ontzettend naar, still.
In gedachten op reis gaan, dat klopt gewoon niet. Misschien sta ik het ook wel niet voldoende toe...maar ook dat weet ik eigenlijk niet. Het is gewoon een grote chaos daarboven. Zucht.
 |