Sometimes I don't know how to say it in English...

...so I say it in Dutch instead. And sometimes that's safe as well. Cause sometimes i feel that even in my own journal I can't always just write my thoughts down. Cause I think they're too negative, or too weird. Or just thoughts no one really understands anyway. And Dutch is still a language I still talk best. And I love the English language more than the Dutch language, most of the time. But sometimes it's just easier to say it in Dutch. Don't have to think about the words too much then.

That said...some Dutch again...

Ik voel me na gisteren anders. Ik besef het nog niet allemaal, en met vandaag weer aan het werk gegaan te zijn, kwam ik er ook niet echt aan toe. Ik heb wel het gevoel meer te leven, er meer te zijn. Al merk ik dat er ook nog steeds genoeg kleine momentjes zijn van twijfel of meteen weer het gevoel "doe ik het wel goed?!" Werk staat nu in elk geval zo ver van me af. Allemaal van die dingen die even heel erg onbelangrijk lijken. Ik lijk er nu ook echt even geen deel van uit te maken en dat voelt ook gewoon wel prettig ergens. Ik heb nu meer dan ooit de behoefte om tijd en energie in mezelf te steken, in Rosalie, maar ook nu Krista en mijn ouders. Dat is wat voor nu voor mij belangrijk is. En werk is nu echt even alleen maar werk.

Ik las vanavond bij thuiskomst ook Inge haar mooie Tori verhaal. Het ontroerde me, en tegelijkertijd gaf het me ook een ander gevoel. Het verlangen om ook even, heel even, zulk intens contact met Tori te kunnen hebben. Elke keer wanneer ik haar zie bij een M&G klap ik emotioneel dicht. Dan voel ik niets meer: geen blijdschap, geen verdriet, niets. En daar baal ik dan zo van. Want god ze heeft zoveel voor mij betekent in mijn leven en dat doet ze nog. En ik heb geprobeerd om dat op papier te krijgen, maar ook daarin hield ik me in, klapte ik dicht. En face to face dan helemaal. Ook omdat ik de taal toch echt niet voldoende machtig ben. Dan heb ik tijd nodig om om te schakelen. En dan kraam ik er dus niets uit. Gek ook eigenlijk, dat ik dat dan juist van Tori zo graag wil hebben: een aai over mijn bol, of even iets liefs horen. Waarom dan juist van haar? Dat is toch gek? Nu dan...ooit, ooit, ooit dan lukt het me om haar te ontmoeten en echt mezelf te zijn. Dan lukt het me om echt een gesprek te voeren, contact te maken. Hopelijk volgt er nog snel een keer een tour. En ben ik dan in staat om ook echt mezelf te zijn, en niet mezelf stom/raar/gek etc...te vinden. Want zoals Emil zo mooi wist te zeggen vorige week "Wat heb je aan die gedachten? Wat heeft het je in al die jaren opgeleverd waar je wat aan had?"

So much has been happening...

So many things happened in just this week. All good things, positive things, helpful things. But just loads of them at once. And I need time to handle it all. Calling in sick last week was wonderful, but as my dad put it today: it would have been better to have called in sick for another few days. Not because I'm actually sick. Headaches are even almost totally gone. But because a lot is happening within me. And again: only good things, but I need time for it. Work is something that I don't even want to think about, put energy in. Hard to explain, but the last week I've been able to get rid of so many things (soul wise). And then it's just hard to focus on work and other people. I know it's only 1,5 week till my holiday break, but right now I could do with it right now. Saw Rosalie again today though, which was wonderful as always.