Geen jackpot gewonnen vandaag. Jammer. Ik had het al helemaal uitgedacht: wat geld weggeven aan een aantal dierbare mensen die daardoor een stuk meer zekerheid zouden krijgen. Een vrijstaand huisje kopen, ergens op een mooie, stille locatie. Een huisje in Ierland kopen ergens nabij Killarney, of waar dan ook met mooi uitzicht. Rijlessen nemen. Toch die opleiding doen. Minder dagen werken. Een eigen praktijkje beginnen en dan weinig tot niets voor consulten vragen. Omdat ik dat geld toch niet nodig heb dan, en dan mensen écht kan helpen die dat nodig hebben. Vrijwillige kindercoach op school worden voor misschien een dag in de week. Een reis naar Australië maken.
Nou ja...een volgende keer dan misschien. Aan concrete plannen kan het niet liggen in elk geval.
Verder begint dus morgen weer een jaar school. Ik zie er zo tegenop: weer een jaar herhalen van voorgaande jaren, weer een jaar die stomme woensdag en stomme maandagmiddag. Weer een jaar lang planningen maken en schrijven, rapporten schrijven, nutteloze dinsdagavonden bijwonen. Ik heb er eigenlijk gewoon geen zin meer in. En wat had ik dus graag die jackpot gewonnen, dan had ik in elk geval makkelijker die knoop kunnen doorhakken. Nu moet ik nog steeds maandelijks rond gaan komen van een vast bedrag en dat kan, voorlopig, nog steeds alleen maar door weer naar school te gaan.
Het gevoel overheerst op dit moment dat dit misschien wel mijn laatste schooljaar daar kan zijn. Maar dan moet ik dus wel die kindercoach opleiding gaan volgen. En daarin voldoende werk vinden in een korte tijd om mezelf maandelijks te kunnen onderhouden. En dat vertrouwen heb ik dus niet. Ik blijf maar de angst behouden dat ik voor eeuwig vast blijf zitten aan Laetare. Terwijl er natuurlijk ook genoeg ander werk is, maar ja...dit is nu wel een veilige basis: werk dat ik ken, collega's die ik ken. Anders is het weer van voor af aan beginnen.
En het zijn dus dit soort momenten dat ik dan het liefst hard wil weghollen, mezelf wil verstoppen. De paniek toeslaat om dat het misschien altijd zo zal blijven maar ik dat niet meer wil. Dat ik nooit verder kom dan een rijtjeswoning omgeven met lawaai.
En dan denk ik weer: misschien meer gaan schilderen, iets met fotograferen doen, een boek schrijven. Maar ergens ontbreekt de creativiteit en de inspiratie me. Ik kan me er niets een toezetten. Maar ja: ook dan verandert er dus niets.
Alles schreeuwt in elk geval dat er dingen moeten veranderen. Maar ik weet niet hoe en ik durf ook niet zomaar de sprong in het diepe te wagen. En dus droom ik maar weer verder van de loterij winnen. Zodat een stukje zorg weggenomen kan worden en er in elk geval ergens wat vrijheid vandaan komt.
Nou ja...een volgende keer dan misschien. Aan concrete plannen kan het niet liggen in elk geval.
Verder begint dus morgen weer een jaar school. Ik zie er zo tegenop: weer een jaar herhalen van voorgaande jaren, weer een jaar die stomme woensdag en stomme maandagmiddag. Weer een jaar lang planningen maken en schrijven, rapporten schrijven, nutteloze dinsdagavonden bijwonen. Ik heb er eigenlijk gewoon geen zin meer in. En wat had ik dus graag die jackpot gewonnen, dan had ik in elk geval makkelijker die knoop kunnen doorhakken. Nu moet ik nog steeds maandelijks rond gaan komen van een vast bedrag en dat kan, voorlopig, nog steeds alleen maar door weer naar school te gaan.
Het gevoel overheerst op dit moment dat dit misschien wel mijn laatste schooljaar daar kan zijn. Maar dan moet ik dus wel die kindercoach opleiding gaan volgen. En daarin voldoende werk vinden in een korte tijd om mezelf maandelijks te kunnen onderhouden. En dat vertrouwen heb ik dus niet. Ik blijf maar de angst behouden dat ik voor eeuwig vast blijf zitten aan Laetare. Terwijl er natuurlijk ook genoeg ander werk is, maar ja...dit is nu wel een veilige basis: werk dat ik ken, collega's die ik ken. Anders is het weer van voor af aan beginnen.
En het zijn dus dit soort momenten dat ik dan het liefst hard wil weghollen, mezelf wil verstoppen. De paniek toeslaat om dat het misschien altijd zo zal blijven maar ik dat niet meer wil. Dat ik nooit verder kom dan een rijtjeswoning omgeven met lawaai.
En dan denk ik weer: misschien meer gaan schilderen, iets met fotograferen doen, een boek schrijven. Maar ergens ontbreekt de creativiteit en de inspiratie me. Ik kan me er niets een toezetten. Maar ja: ook dan verandert er dus niets.
Alles schreeuwt in elk geval dat er dingen moeten veranderen. Maar ik weet niet hoe en ik durf ook niet zomaar de sprong in het diepe te wagen. En dus droom ik maar weer verder van de loterij winnen. Zodat een stukje zorg weggenomen kan worden en er in elk geval ergens wat vrijheid vandaan komt.
 |