No. Dutch.

Ik ga op reis. Zaterdag al. Voor vier hele dagen. Of nou ja, drie hele dagen en een beetje. In elk geval drie nachten. En ik vind het eng. Heel erg eng. Zie er tegenop om in een onbekende familie te zijn voor 3 dagen en een beetje. Om te slapen in een vreemd huis, op te staan en niet te weten wat te doen: ga je er uit? Blijf je liggen? Zijn ze al wakker of slapen ze nog?
Ik ben altijd verlegen bij onbekende mensen, voel me altijd ongemakkelijk. Maar ja...terug gaan gaat nu niet meer, dat is wel erg stom. Maar ik wil altijd wel terug krabbelen. Zoals ik dat ook altijd wil vlak voor ik naar Ierland ga: eerst lijkt het allemaal leuk, maar op het moment zelf lijkt het de meest vreselijke en verkeerde beslissing ooit. En dan ben ik in Ierland en ben ik thuis en is het ook eigenlijk gewoon goed. Maar ja...dan heb ik daar verder met niemand anders rekening te houden. Alleen maar met mezelf. En nu dus niet. En dat is dus eng. En dan denk ik dus alleen maar: nog zoveel dagen en ik ben weer thuis. Volgende week om deze tijd ben ik alweer thuis. Stom eigenlijk. Maar ik heb het knopje nog niet gevonden die deze stomme angsten uit weet te zetten.
Nog twee nachtjes slapen en dan is het zo ver. En ik hoop dus ook echt Tori te zien, en niet op het laatste moment toch misgegrepen te hebben. Want dan sta ik daar dus mooi voor niets. Maar dat zal niet gebeuren. Toch?
Ik wou dat het volgende week was. Dan kan ik terug kijken. En terug kijken is altijd leuker, dan weet je alles wat gebeurt is en hoef je niet meer bang te zijn voor wat nog zal gaan komen.